Sabine's missie.

Afgelopen jaar mocht ik op een aantal momenten aanwezig zijn bij de enorme uitdaging die Sabine doormaakte.

Sabine kreeg in de zomer van 2023 te horen dat ze ongeneeslijk ziek was. Een zeldzame vorm van kanker woekerde in haar lichaam, en ze had misschien nog maar een paar maanden te leven. Sabine en ik kenden elkaar als collega’s. Samen gaven we les in de gevangenis voor Prison Yoga Nederland. Wij deelden een missie: mensen bewust maken van de waarde van hun leven en hen, die op welke manier dan ook vastzitten, de ruimte bieden om zich weer vrij te voelen in hun geest en lichaam, ongeacht hun omstandigheden.

In de tijd dat we samen lesgaven, hadden we beiden nog geen idee dat wij de missie die we deelden ook in ons eigen leven zouden moeten beproeven. Beiden kregen we kanker, ik een paar jaar eerder dan zij. Toen Sabine haar nieuws kreeg, zocht ze contact met mij, en ik wilde er voor haar zijn.

Ik ging direct naar haar toe. Bij binnenkomst was de onheilspellende donderwolk van angst voelbaar in de ruimte. Hoewel wij allebei een andere prognose hadden, deelden we de confrontatie met de dood. Ik ging naast haar zitten, luisterde naar haar verhaal en vroeg wat ik voor haar kon betekenen. Waar lagen haar behoeften? Ze dacht zorgvuldig na en deelde dat ze behoefte had aan spirituele begeleiding en verdiepende wijsheid over leven en dood. Ook wilde ze me vragen stellen over mijn ervaringen met chemo en hoe ze ook nog een goede moeder kon zijn tijdens dit proces.

Dit kon ik haar bieden. Ik stelde voor om samen studies en geschriften op basis van het Nichiren Boeddhisme te bestuderen. Deze geven diepe inzichten over complexe thema’s zoals geboorte, ziekte, leven en dood, en hebben mij tijdens mijn ziekteproces veel kracht en inzicht gegeven. Ook zei ik dat ze mij als haar rolodex mocht gebruiken en me te allen tijde berichten kon sturen met haar vragen. Over elk chemo kwaaltje, zoals wat te doen bij mondzweren en uitputting, welke voeding kracht gaf en hoe om te gaan met het grote schuldgevoel naar haar dochtertje van één jaar. Allemaal thema’s waar ik zelf mee te maken heb gehad.

Sabine ging een zwaar chemotraject in, met als doel het verlengen van haar leven en misschien toch haar dochtertje zien opgroeien. Want hoewel de prognose van de arts een terminale was, heb je als je leeft altijd hoop. Dus Sabine vocht voor haar leven en maakte tegelijkertijd een bucketlist, met bovenaan trouwen met haar grote liefde. Hun bruiloft werd prachtig.

Sabine had haar proces. Tegelijkertijd had ik ook het mijne. Ik zat in een ander deel van mijn kankerverhaal, was net klaar met mijn behandelingen en kanker-vrij verklaard. Het leven lag weer aan mijn voeten. Ik mocht door. Maar angst-vrij was ik niet. Elke drie maanden had ik een scan. De angst voor de dood lag nog dicht op mijn huid. Ik was deze angst aan het verwerken door middel van ademwerk en therapie. Sabine’s situatie van zo dichtbij zien triggerde mij enorm. Ik kreeg nachtmerries waarin ik ook afscheid moest nemen van mijn geliefden. Een verschrikkelijker gevoel dan dit ken ik niet. Het verdriet te voelen van de achterblijvers en van hen weg moeten gaan.

Ik besloot iets meer afstand te nemen van Sabine. Niet met letterlijke woorden of afstand naar haar, maar door te erkennen dat ik in mijn eigen proces zat en genoeg aandacht aan mezelf mocht blijven geven. Ik kon er via de app voor haar blijven zijn en tegelijkertijd mijn eigen angsten onder ogen zien, mijn ervaringen blijven doorvoelen en ook het opnieuw leren genieten van leven.

Als er iets is wat ik tijdens mijn eigen ziekteproces heb geleerd, is het om niet meer te verkleven met het karma van anderen. Andere mensen hun pijnen en verdriet niet eigen maken, maar juist compassie hebben. Ik hoef het niet voor de ander op te lossen. Ik kon in verbinding blijven met Sabine terwijl we beiden onze eigen paden liepen. Mijn persoonlijke wens voor Sabine was dat zij een overwinning in haar hart zou kunnen maken. Dat zij zich niet zou laten verslaan door de negativiteit van ziekte en zou blijven streven naar geluk, ongeacht de uitkomst. Deze wens besprak ik met haar en ze maakte deze eigen.

Wanneer ik bij haar was, was mijn eerste vraag altijd: wat kan ik voor je betekenen, waar ligt je behoefte? Dan deelde ze haar gevoelens, angsten en vragen. We voerden dialogen en zaten in stilte. Ik begeleidde haar terug haar lichaam in met ademwerk. Zij mocht haar gevoel verwoorden op haar eigen manier, in onsamenhangende woorden en beeldspraak, met tranen of woede. Ze mocht zich uiten zoals zij wilde. We studeerden op basis van geschriften van het Nichiren Boeddhisme en chantten samen de bijbehorende mantra Nam-myoho-renge-kyo. Na afloop zag ik altijd de welbekende twinkeling van levenskracht in haar ogen. De angst opnieuw overwonnen en de moed om op te staan voor haar geluk in dit moment. Ze stak mij aan met haar veerkracht en moedige houding. We gingen altijd vrolijk uit elkaar.

Sabine bleef zich gedurende haar hele ziekteproces inzetten voor wereldvrede. Zij sprak zich daadkrachtig uit over onrecht in de wereld en het behoud van een gezonde aarde, zamelde geld in voor Prison Yoga Nederland en Save the children en liep, als ze zich goed genoeg voelde, mee met vreedzame demonstraties met haar dochtertje op haar rug. Ook gaf ze een uitgebreid interview aan JAN magazine met de titel: “Ik ben ongeneeslijk ziek, maar de planeet nog niet.”

De chemo sloeg aan. De kanker was gestopt met groeien. Dit gaf vernieuwde hoop. Zou het dan misschien toch mogelijk zijn? Misschien in de toekomst wel een tweede kindje? De stimulerende kracht van hoop deed haar goed. Ik bleef met Sabine studeren, ademen, voelen en chanten. Sabine was ontzettend moe van de chemo behandelingen. De bucketlist was uitgevoerd. Ze had eigenlijk geen grote doelen meer, ze wilde vooral “gewoon” leven. Mee kunnen doen met het alledaagse. Ze wilde niet denken aan ziek zijn, chemo, vechten. Gewoon lekker met haar gezin in een huisje in de natuur een paar daagjes weg. En dat deed ze.

Sabine was moe. Ze deelde met mij dat ze al heel erg lang moe is. Moe van het vechten tegen het onrecht in de wereld en het moeten toezien hoe onze wereld lijdt. Het gevoel te hebben deze last op haar schouders te dragen. Ik herkende dit gevoel, dit gevoel was mijn valkuil geweest. Ik was uit balans te veel bezig met de buiten wereld en te weinig met mijn eigen binnen wereld.

Vanuit het Nichiren Boeddhisme geloven we dat mensen en natuur onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De hel die wij om ons heen zien, bestaat ook in ons. Zo ook de hemel die wij zien, bestaat in ons. Wanneer wij als individu een innerlijke transformatie maken, zal dit tegelijkertijd effect hebben op onze omgeving. Wanneer wij boeddhaland in ons hart creëren, creëren wij boeddhaland om ons heen. We mogen echt gaan voelen wat we van binnen ervaren. Sabine was lichamelijk ontzettend moe. Ze creëerde een prachtig nieuw slaapkamertje voor haar dochtertje, bood ruimte voor het verdriet van haar man, bond nog één keer een snowboard onder haar voeten en scheurde met een grote glimlach van de wit besneeuwde berg af. Ze at lekker en sliep samen met haar familie in een door een houtvuurkachel verwarmd onderkomen.

Toen kwam weer een scan. De kanker bleek opnieuw hardnekkig te groeien. Ze stond voor de keuze om experimentele chemotherapieën te proberen. Wij zagen elkaar weer. Sabine, bijna verslagen door de angst, wilde alleen maar opgekruld in bed liggen. Maar toch had ze mij gebeld en mij toegelaten. Ze besloot opnieuw op te staan. Haar levensstaat hooghouden werd het allerbelangrijkste doel. Ze zou zich niet laten verslaan door de angst zodat ze elke dag vol waarde zou kunnen beleven. Ze zou keuzes kunnen maken die haar vrede zouden geven in haar hart en te blijven voelen wat ze voelt. Ze besloot hoop en realisme naast elkaar te laten bestaan. “Ik blijf vechten voor mijn leven en tegelijkertijd neem ik de acties voor hoe ik het leven wil achterlaten.” Dit getuigde van een ongelooflijke diepe wijsheid in haar.

Ze koos voor de experimentele chemo. Deze sloegen helaas niet aan. En Sabine was lichamelijk op. Het ging vanaf toen erg snel. Ze bleef in het ziekenhuis en begon met het nemen van afscheid van haar geliefden. Haar eigen woorden: “En misschien is dit het dan. Ik trek mij terug in mijn coconnetje. Zoals je bij de geboorte daaruit ontwaakt, rust ik daar nu in uit. Mijn grootste levensles: Vecht tot het einde voor de dingen die belangrijk zijn, niet alleen voor jouzelf, maar ook altijd raken aan de ander. Tegelijkertijd: omarm je lot en ontspan. Wees lief voor elkaar. Tot snel.”

Sabine Geers – de Koning overleed op zondag 31 maart 2024 op 34-jarige leeftijd.

Sabine heeft mij laten zien wat veerkracht tot de laatste adem is. Sabine heeft mij laten zien hoe je kwetsbaar, zacht en sterk tegelijkertijd kan zijn. Sabine liet mij dichtbij in haar angstigste periode. Haar man gaf aan mij terug dat hij kon zien en voelen dat Sabine een grote overwinning in haar hart heeft gemaakt. Sabine heeft alles gedaan wat en hoe zij dat wilde. Haar omgeving voelde zich gedragen in haar grootste en krachtige houding. Sabine heeft vanuit een ontspanning en hoge leven los kunnen laten. In de armen van haar geliefde, in verbinding met haar dochter, omringt door haar ouders en broertje.

En in het zonlicht ademde zij uit.

Dankjewel lieve Sabine, het was een eer!

De missie gaat door